Hayat insanı yıpratan bir oyundu.
Sabah uyanıp ayağa kalkabilmek bile,
Bir tür başarı sayılmalıydı.
Bu hayat koşullarında....
Genç bir kız çocuğu diyor ki annemi korumak için babamı öldürdüm.. Olayı izlemeyeniniz yoktur sanırım kopyala yapıştır yapmayacağım....Annem ölseydi babam bize bakmazdı.. Hitap muhataba verilen değerdir ve hala baba diyebiliyor yaşattığı her şeye rağmen... Yansın diye attıkları fırına sabaha kadar bakmaya gidiyor yandı mı diye.. Ne hissetti o an neler yaşadı o ateşe nasıl bakabildi o kokuya nasıl dayandı.. Dinlemesi bile bize zorken... Nasıl yaşadılar olanları... Biz yalan söylemeyi beceremiyoruz dedi annesi itirafında, lütfen polisler hemen gelmesin... Tek korkuları ayrılık.. Bir aile dramı.. Biz izledik dinledik onlar yaşadı ve bitmedi bitmeyecek onlar için biz unutacağız sadece şahit olduk ..Peki annenin kızın kardeşinin suçu ne... Zaten yaşadıkları ceza gibi çekmemişler mi hala neyin bedelini ödeyecekler... Bu dünyanın cehennemini gördükleri yetmezmiş gibi.. Söylenebilecek çok şey var ama ifade edebileceğim kelimelerim tükendi...
Hayat bu! Bir bakarsın her şeyi bir anda son bulur.
Hayat bu!son dediğin anda her şey yeniden can bulur... Umarım son dediğiniz bu an yeniden can bulacak hayatınızın başlangıcı olsun... Üzgünüm.
