Biz Afyon’lula hoşbeş etmeyi pek severiz valla.
Garşıleştiğimizde selamleşmeden geçmeyiz.
Nasısın? Eyimin?
Anen nası? Buben nası?
Çoluk,çocuk,tombalak nediyo,eyile mi?
Aman hasta sökel olmen de?
Deden nediyo yaşeyo mu?
Güccük yer birbirimizi biliriz.
Sizinkile nediyo diye sorula başla,hemmen ikidakkada garşılıklı cevaplar veriliveri...
Vedaleşirken “Bize müsade”den gakana gada yarım saat gonuşur.
Dışgapının önünde dinelir,biyarım saat daha yedi sülale sorulur,tektek selam yollanır.
Afyon’luyuz,kendimize öne eliboş zıngıldiyerek gelmiş,dedirtmeyiz.
Elimizde hediyemiz gözaydınına,hayırlı olsuna gide,hatırsoraya,evgörmiye,
gelin görmiye varıveriz.Hediyemiz belligali: Borcamın üstüne iç çamaşır,çorabınan havlu…
Hasta ziyaretiynen başsağlığına beşdakka uğranır.
Yağ,çay,kesme şeker,lokum,püskevit,meyve suyunu elimize alıveriz..
Evveli buzdolabı,çamaşır makinesi,televizyon eve yeni eşya alana gülegüle gullanına hediye götürülerimiş de gaktıgari neyseki....
Ettiyarlarımız şurdan çarşıya varıla;gafasının dutduklarıynan eccik tıkılarla ikindini de İmarette gılıverile...
Oturubgakmek.
Otmiye gitmek.
Gomşu gapısı etmek.
Varıvemek.
Davete icabet etmek.
İki heya demek.
Sosyalleşme kişilerin toplumla iletişim kurup topluma dahil olması ya
biz Afyonlu’la toplum içine garışmeyi eyi biliriz.
Dilimizde duamız birdir.Allah gelenimizi gidenimizi esik etmesin,gapımız gapanmasın….
