Geçtiğimiz günlerde AKÜ Atatürk Kongre Merkezi’nde “Sandıkta Kalmış Türküler” konseri vardı.

AKSAM Alimoğlu Kültür Sanat Araştırma Derneği Türk Halk Müziği Korosu Şef Emrah Kalın yönetiminde yeni derlenmiş eski türküleri seslendirdi.

Protokolde benim tanıdığım Belediye Başkan Yardımcısı Murat Öner ve İbrahim Alimoğlu vardı.

Bir kişi daha vardı onu da  tanımıyorum.

Toplam üç kişi.

Afyon kültürü için çok önemli bir gündü.

Vali Bey şehir dışındaydı ama vali yardımcıları da yoktu.

Kaymakamlar yoktu.

İlçe belediye başkanları yoktu.

En önemlisi Kültür Müdürlüğü yoktu….

Klasik Müzik ve Caz festivallerinin bitmesine ses çıkarmadıkları gibi...

***

Kültürümüzün yaşatılmasında türkülerimizin ve oyunlarımızın derlenmesinin çok büyük önemi var.

Türkü ve oyun derlemek bilgi ister sabır ister cesaret ister.

Bu türkülerin derlenmesinde Servet Yaşar hocamızın çok büyük emekleri var.

Maalesef hocamızı Afyon’da tutamadık.

Biz kaybettik İskenderun kazandı.

Son yıllarda derlenen türkülerin bir bölümünde benim de katkılarım oldu.

İyi ki de derlenmiş bu türküler.

Kaynak kişilerin çoğu geçtiğimiz yıllarda vefat etti.

Burada rahmetle anmak isterim Sinanpaşa Nuh Köyü’nden Eşe Ayçakal’ın bir hatırası beni çok etkiledi.

Köyde tarlada yaylada harmanda işler uzun olduğu için buralarda türküler söylenir.

Genelde burada kadınlar çalışır.

Bir gün babası Kuşçu Amca’ya “Kızların gelinlerin tarlada harmanda türkü söyleyip duruyorlar. Bunları erkekler de duyuyor onları uyar” derler.

Kuşçu Amca ”O kadınlar gece gündüz evde tarlada harmanda çalışıyorlar. Kiminin evinde yağı yok kiminin evinde tuzu yok kim bilir başka daha ne dertleri var bırak söylesinler moralleri düzelsin.” der.

***

Daha derlenecek yüzlerce türkü var.

Bunun için Kültür ve Sanata en az İbrahim Alimoğlu kadar sahip çıkmak gerekiyor.

***

Konserde derlediğim “Harman Yeri” türküsünü seslendirmeye çalıştım.

Bu benim için büyük bir hadiseydi.

Küçük yaştan itibaren amatörce Türk Halk Müziği ile uğraşırım.

Ancak emekli olduktan sonra biraz daha zaman bulabildim.

En çok üzüldüğüm Rahmetlik babama hiç türkü söyleyemedim.

1970 li yıllarda Afyon Musiki Cemiyeti korosunda konserlerimiz olurdu.

Bakkal olduğu için bırakıp gelemezdi sanırım.

O zaman evde de türkü söyleme imkânımız yoktu.

Erken yaşta da vefat etti.

Allah Rahmet Eylesin.

Türküyü söylerken O aklıma geldi….